Weddingplanner - Presentatrice - Actrice - Virtual Assistent - Onderneemster tout court - Best mama - Loving wife - Optimist

Ik ben geboren in Dendermonde. Op een bloedhete zomerdag. Dat is mijn enige verklaring waarom ik vandaag echte hitte nog steeds niet verdraag denk ik. De herinneringen die ik heb als kind zijn er nog wel opvallend veel. Zo zal me altijd bij blijven dat mijn mémé en pépé me heel vaak opvingen. Ik had niet liever! Mijn mama was altijd dicht in de buurt, haar optiekzaak was aan de voorzijde van de woonst van mijn grootouders. Maar het cliché is hier van toepassing: zelfstandige ouders hebben minder tijd en indien de gelegenheid zich aanbiedt, blijven de kids dan onder de vleugels van de oudere generatie. Zo geschiedde vaak. Gewéldig vond ik het. Naar het park, op koffieklets bij oude tantes die dan gesuikerde melk gaven om me zoet en rustig te houden, wandelingen langs Dender en Schelde. Mijne pépé nam me ook altijd mee op sleeptouw naar Den Bunt in Hamme. Heb ik daar gekoerst met mijn rood fietske op, af en langs den dijk. En maiskolven gepikt op den akker. De pret was wel over toen ik eens gelijk een vergiftigde vogel alle maïs terug voor mij had liggen... Voor mij dus nooit geen rauwe maïs meer. Kindertrauma 😆 In café Den Bunt kenden ze mij als de wittekop die alle klutskes Cola ging gaan uitdrinken aan de tafels van de klanten. En wilde ik chips of iets anders dan was steevast de zin "zet maar op de rekening van pépé" ne winner aan den toog. Pépé eindigde toch altijd zijn klusjes 'aan zijne put' aan diezelfde toog. Mijn kleine boetes werden telkens onmiddellijk vereffend. En met een grote gelukzalige glimlach van mijn held natuurlijk: zijn kleinkind was zijn God. (ik betrap me op mijn glimlach terwijl ik dit schrijf. Beste herinneringen die een kleinkind zich kan inbeelden: de liefde van pépé Arthur) Ik slaag even wat kindergelukjes over, das misschien dan eens voor mijn biografie 😄 Mijn humaniora begon in Gijzegem, op internaat. Wat een geluk dat ik dat mocht doen. Ik had het zelf gevraagd en godzijdank kreeg ik die kans van mijn ouders: ik had de time of my puberteit alleen op mijn kamertje! Zelfstandig mogen en kunnen zijn. Mijn eigen wereldje creëren. Van Gijzegem ben ik 'verlegd' naar Namen. Mon Dieu pitié! Alles -interpreteer als werkelijk ALLES- in het Frans. Van gisteren op vandaag. En een mega blaam naar de scholen: met de woordjes en de vocabulaire die ik op school geleerd had (gedurende toch al 3 jaar), moest ik serieus uit mijn kot komen om me daar verstaanbaar te maken. Laat staan dat ik hén al verstond. Maar er was geen weg terug. Pas vraiment. Maar, gezellig en opnieuw alleen op mijn kamertje en in de grote school in ons franse landsgedeelte, heb ik me daar uiterst netjes doorgesparteld! Een WB om vous tegen te zeggen. Een dik applaus van heel de zaal toen ik de retorica zelfvoldaan en met dikke punten adieu zei.  Nog steeds is school voor mij een fantastische herinnering. En nog steeds is mijn beste vriendin van daar van toen, ma soeur de coeur. 2 handen op 1 buik sinds 1990. En dan? Tja. De capaciteit hebben om te studeren maar totaal niet weten welke richting ik wilde volgen. Maar eigenlijk wist ik het toen wél. Maar mocht ik  niet. Kapster. Ik wil kapster worden. Dit was een no no no-go thuis. Ok. Dan maar universiteit. Geneeskunde of rechten. Dàt waren mijn 2 toppers. Pas op plaats 3 stond psychologie. Om redenen ben ik voor mijn bronzen keuze gegaan. Op kot. In Gent. Toen de meest feeërieke plaats van 't land. Desondanks de perceptie, zal je me nooit gezien hebben op een studentenfuif. Of we zuipen-zuipen-zuipen een vat leeg-avond. Neen. Ik had mijn 'stamcafé' op een boogscheut van de campus. Ook met de toenmalige cafébaas heb ik vandaag nog een fijne vriendschap.  En er was natuurlijk mijn kot. Helemaal in de gekste kleuren geschilderd samen met mijn lievelingsneef van toen die vandaag nog steeds mijn lievelingsneef is.  Zo een gezellig kot! Zo mijn eigen stekje, helemaal -nooit- alleen met mijn eerste eigen poes Socks. Met de mini-Cooper die ik toen had, reed ik, met Socks op de hoedenplank, zondagavond op en vrijdagavond af. Hij en ik waren het zo perfect gewoon. En toen wou ik eigenlijk een ander autootje. Deze zijn cartoon-tong hing er ver uit. Maar, ook al werkte ik van mijn 16 jaar in de horeca, daar heb je nu eens nen dikke cent voor nodig. Da kost wa.  Om een lang verhaal heel kort te maken: er was eens... een missverkiezing waar je een mooie duit mee kon verdienen. "Doe dat eens" zei mama, "dan heb je misschien meteen het bedrag voor een nieuwe auto". Nota: ik kom uit een goeie thuis, nooit iets te kort, maar voor dat extra'tje moesten we ook een extra inspanning doen. Kinderen van zelfstandigen worden vaak dusdanig opgevoed: top! Leert je de waarde van geld heel snel. Vandaar dus ook mijn horeca ervaringen: van afwasster tot serveren in een luxe restaurant. Dat verdiende mooi als puber/studente.  Terug naar de Miss-toestanden. Uit 248 kandidates werd ik weerhouden. 20 overblijfsters die mochten mee-dingen naar het begeerde nationale kroontje. Not. Who cares about a coronation if you can get the money?! Althans dàt was voor mij de enige drijfsfeer, de centen, want ik wilde sain et sauf mijn kot-ritten kunnen blijven doen.  Een alweer lang verhaal super kort door de bocht: ik ben uit de verkiezing gebonjourd. Ik liep niet in het rijtje. Oh I still love that 😂 Maar Miss-lukt dus. Gevolg? Mijn -wat later bleek- peetvader in beroep, dé Zaki (Jackie Dewael) heeft me toen ontdekt/gecontacteerd. Hij had destijds een eigen productiehuis in Brussel en ik beantwoordde toen volledig aan het profiel van de Vlaamse Jenny McCarthy. Zij presenteerde destijds op MTV Singled out en ze zochten voor het Vlaamse format een copy/paste. Psst, ook zij stond in de Playboy, maar voor mijn 1e editie was ik haar voor ('96) 😀 Zaki wou mij dus kostte wat kostte klaarstomen voor tv. In een stroomversnelling kreeg ik het 1e bad na het andere: media-opleiding en -training, camera ervaring, dictie, interview technieken enz. Er was geen cursus ter beschikking of hij stuurde me er naartoe. En toen was die bal ook aan het rollen. Van de aula naar de TV-studio en retour. Ik had dus wel al mijn nieuw autootje verdiend!  In de kering even een contract met -toen- VT4 voor 174 opnames getekend. De rest is geweten. De rest is geschiedenis. Wat jullie nog niet wisten: Thomas Siffer en ik konden elkaar niet luchten. Toen. Maar paste hij zich niet aan, kon hij vertrekken. Lachen toch. Allée, gniffelen. Dat was toen. Vandaag vink da nen toffe pee, met zijn olijven en zeilboot enzo.  Wat er allemaal op televisionair gebied is gepasseerd, Google nekeer. Teveel om op te sommen. Ook theater staat in de rij. En dat was ook het liefste wat ik deed. En presenteren, nog steeds trouwens. Maar niets is ooit teveel geweest. Zo dankbaar voor alles wat ik mocht ervaren, leren & doen, mensen leren kennen, zaken doen waar anderen enkel van kunnen dromen, op plaatsen komen die voor de 'doorsnee' Jef en Marjet nooit bereikbaar zullen zijn. Alle bv's zijn trouwens ook 1 grote familie. Wij kwamen en komen elkaar tegen op een gelegenheid en onmiddellijk is er een soort band. Die gouden tijd van de bv's is trouwens passé. Toen werden we op handen gedragen. Toen had men nog respect voor zij die de boekskes en jullie tv-schermen vulden. Het was een beroep! Nu krijgen we -als we niet genoeg in het (linkse) rijtje lopen- de bagger recht in ons gezicht. En bij wet màg dat zelf. Geloof het of niet! Ben je een gekend persoon, moet je maar alle negatieve -vaak leugens of gewoon uit de lucht gegrepen- kritiek kunnen verdragen. Soit. Das de mega keerzijde van what's in a name bv te zijn... Als ik het had geweten... Maar vijgen na Pasen zijn zoals mocht mijn nonkel borsten hebben, was het mijn tante... Dus, in mijn ogen en naar mijn gevoel: het is voorbij die mooie tijd. Het wordt nooit meer hetzelfde als wat het ooit was. Wij presteerden, wij waren opgeleid, wij konden iets, wij entertainden, wij ... En vandaag heb je dan de influencers. Maar wie ben ik om de nieuwe generatie én de evolutie van sociale media te blameren? Juist. Niemand. Maar ik mag en zal altijd een mening hebben. En dat ben ik. Take it or leave it. FYI: er zitten ook écht wel toffe mensen tussen de influencers hoor, echt crèmekes van personen an sich. Dus dat van dat scheren en die kam geldt écht niet voor elke wanna be. Maar zint eer ge begint. Haal een diploma of 28! Dat brengt je verder dan 28K volgers 😉 Ok. Waar was ik gebleven in mijn drive?  Een hele tv-carrière, daar was ik gebleven. En toen, toen sloeg de onzekerheid toe. Anno 2000. Ik was volop bezig met acteren in de sitcom Verschoten en zoon, podia aan het afschuimen met Opium, maar 'wat als'.  En die vraag vrat aan mij. Onzekerheid van niet gevraagd te worden voor een programma = geen inkomsten. Toen kwam mijn eigen huwelijk er aan. Remember? Met Pietje-de-dood noemde mijn pépé hem. Kort gelukje. Getrouwd in 2000. In Benahavis, Spanje. Waarom ik die plaats koos, had alles te maken met mijn grootste held ooit: mijn pépé dus. Hij had er zijn buitenverblijf al zo lang ik leef. Ik spreek de taal. Ken de omgeving er gelijk mijn broekzak van toen want het verandert er constant ☺️ en de kanjer zorgde eigenijk voor het rustpuntje van mijn ouders: zij wonen er vandaag.  Dus. Spanje, palmbomen, zand tussen de tenen, allemaal warme en liefdevolle gedachten die uitgaan naar mijn pépé. Laat dat meteen de enige positieve noot zijn aan mijn huwelijk. Het was een perfect georganiseerd weekend voor de mensen die we toen het liefste zagen. We hadden er zelfs af te rekenen met paparazzi. Echt hé. Precedent! Gelijk dat je ziet bij de Amerikaanse sterren. Imagine hoe belangrijk ik toen was voor jullie wc-lectuur 🤪 Maar het kon de pret niet bederven. Integendeel. Het gaf me ideeën en inspiratie om hier iets mee te doen, met dat organiseren. Dat was dan ook het enige positieve dat ik aan mijn huwelijk overhield. Maar iedereen maakt al eens een foute keuze zeker. En natrappen is nooit netjes, maar ik kan me vandaag geen happy moment meer inbeelden met P-d-d. Verblind door? Beïnvloed door? Maar gelukkig geen kinderen samen. Bedrogen gedurende 7 jaren, massa's geld aan kwijtgespeeld, zijn deurwaarders betaald, zijn bloemkolen met chipolata's nog om 23u klaargemaakt want meneer 'had vergadering'. 'Tussen de lakens' vermeldde hij er wel nooit bij. En de opsomming kan wel even doorgaan maar wat heb je aan het herop rakelen van afgesloten hoofdstukken? Just. Niks. The end. Het einde voor het ene, was dus het begin van iets nieuws. Tijdens heel de voorbereiding van mijn eigen huwelijk realiseerde ik me dat ik bezig was met iets waar ik ontzettend goed en gedreven in was. Het geluk zoeken en in mekaar steken voor mensen. Hen zien glunderen. Weten dat wat je deed een voltreffer is. Een blijvende herinnering. Ik had het Belgische gat in de markt gevonden: zekerheid én WeddingPlanner. Die waren er toen nog niet op onze tri-colore bodem. In 2001 richtte ik dan ook samen met mama ENJOY op. Heb je hem? Joyce, Enjoy, genieten. Genieten zonder zorgen van je mooiste dag. Huwelijken op de eerste plaats, maar al snel kwamen er de babyborrels, privé-feesten, verjaardagen, sweet16, bedrijven (in mindere mate) bij. Heerlijk! Tot en met vandaag: echt zalig om te doen! Totaalorganisatie of een deel mogen organiseren van iemand zijn topdag. En geloof het of niet: met Enjoy schijnt de zon altijd! Al meer dan 2 decennia lang. Slechts op 1 uitzondering na als ik eerlijk ben. Na de kommer en kwel van mijn huwelijk, lachte het geluk me écht toe met de man die vandaag de papa is van onze 2 dochters. Mijn dekseltje, mijn steun en toeverlaat, mijn verdrager van mijn kuren, de yang voor mijn altijd opgewonden ying. Ook al is die stoom vandaag al wat van mijne ketel hoor. Mede dankzij hem.  Eigenlijk is hij ook mijn achterneef op wie ik al een crush had sinds mijn 18 jaar. Hij vertrok toen naar Amerika om te studeren, ik was minnares. (die man moet ik zeker ook opnemen in die biografie 😉 jachten, Porsches, verre reizen, luxe in combi met ook écht graag gezien hebben) Mijn hubby is piloot. Lange afstanden. Ongeveer 18 dagen per maand van huis weg. Weg van zijn 3 vrouwen. Wat tevens betekent 12 dagen écht genieten van elkaar. Maar nooit regelmaat en iets plannen met ons 4tjes is ook altijd een uitdaging. Onze vrienden weten dat. Sommigen houden daar rekening mee, anderen liepen weg. Goed. 't Kaf van 't koren gescheiden op een natuurlijke manier. Sowieso is ons gezin het meest dankbare dat ik vandaag heb. Mijn grootste geluk! Mijn band met mijn dochters is ook ontzettend sterk. Mogelijk omdat ik ze dus eigenlijk grotendeels alleen opvoedde. En gelukkig voel ik me nog jong en frivool genoeg om straks met hen samen uit te gaan of zo. Allez, als ik dan nog mee mag of weer enkel taxi-mama mag zijn ☺️ Over mijn lieve wederhelft geef ik verder geen uitleg. Ik weet niet of het al opviel, maar hij houdt van anonimiteit en hekelt elke vorm van public exposure. Dat'm gelijk heeft en dat ik dat respecteer. Respect en liefde zijn alles.❤️